Wprowadzenie

Bajki zwykle mają to do siebie, że zaczynają się przeróżnie. Czasami niespodziewanymi odwiedzinami czarodzieja w hobbiciej norce, czasami deszczem magicznych listów z zaczarowanej szkoły, a czasami nawet przenosinami do zimowego świata za sprawą zwykłej, starej szafy. I choć każda z nich jest inna, wszystkie mają jedną wspólną cechę: szczęśliwe zakończenie. Dobro raz na zawsze pokonuje zło, by przywrócić równowagę i harmonię.

Co będzie jednak, jeśli okaże się, że owa granica pomiędzy nimi tak naprawdę nigdy nie istniała? Że zło i dobro to tylko kwestia perspektywy, a często największym wrogiem głównego bohatera jest właśnie on sam?

Aby poznać odpowiedź, opowiem ci dziś dawno zapomnianą historię z jednego z najniezwyklejszych światów, z jakim dane mi było się zetknąć. Opowieść o wojnie i przyjaźni, zabawnych przygodach i okrucieństwie, lwich pokoleniach, nieuchwytnych marzeniach... i specyficznych bohaterach.

Nieznaną historię z Króla Lwa.

***

Mocny wiatr uderzał gęstymi kroplami deszczu o lwią grotę, w której właśnie wydarzyło się coś pięknego — tej nocy biała lwica została matką. Chociaż pogoda nie należała do najprzyjemniejszych, a rozlegające się na zewnątrz groty głośne burzowe grzmienie niemal wstrząsało posadzką, to wraz z małym lewkiem pomiędzy przednimi łapkami świeża matka czuła się najszczęśliwszą osobą na świecie. Maleństwo z uwagą przysłuchiwało się dźwiękom przytłumionym przez kamienne ściany. Jeszcze nie mogło otworzyć oczu, niemniej czuło się bezpiecznie w ciepłych, czułych objęciach.

— Nadia, wszędzie cię szukałem — rozległy się słowa należące do młodego samca, który właśnie wszedł do środka. Był cały mokry, lecz rozpromieniony. W końcu niecodziennie ma się okazję zostać dumnym ojcem. — Powiedzieli mi, że na ten czas wolałaś być sama, ale...

— W porządku. Już po wszystkim — uśmiechnęła się Nadia, lecz jej partnerowi nie uszło uwadze dziwne, nerwowe brzmienie w jej głosie. — Popatrz tylko, głuptasie, masz synka!

Lew podszedł bliżej i w jednej chwili stanął jak wryty. Nie, nie, tylko nie to. To musi być zły sen... —  pomyślał w duchu.

— On jest...

— Ciemny — dokończyła jego partnerka, pieszczotliwie liżąc lwiątko. — Tak, wiem.

— Ale to niemożliwe.

— Mtoro, spokojnie...

— Ty nie rozumiesz. — Mtoro potrząsnął jasną grzywą z niepokojem — Musimy stąd uciekać. Natychmiast!

— Nikt jeszcze o nim nie wie! Na pewno uda nam się...

Gdzieś w oddali rozległ się trzask złamanej gałęzi. Świetlista wstęga błyskawicy przecięła nocne niebo, przez ułamek sekundy rzucając na ścianę sześć obcych cieni. Lew zamknął oczy. Cały czas miał wrażenie, że to wszystko nie działo się naprawdę.

— Oni już tu są — wyszeptał, a Nadia, chwyciwszy synka w zęby, cofnęła się przestraszona. 

Z mroku wyłoniło się sześć potężnych sylwetek z czerwonymi symbolami pokrywającymi grzywę i boki. Twarze przybyszów skrywały straszliwe maski wykonane z bawolej czaszki, które starannie skrywały ich oczy w cieniu i nadawały im wygląd upiorów właśnie powstałych z najgłębszych czeluści podziemi.

— Ciemne lwiątko musi zginąć — wysyczał największy z nich głębokim basem, a reszta dołączyła do niego, powtarzając owe słowa jak mantrę: ,,Ciemne lwiątko musi zginąć... Ciemne lwiątko musi zginąć". Przybliżali się do zjeżonej pary powoli, krok po kroku, kołysząc się na boki jak zjawy. Nadia położyła maleństwo na ziemi i zjeżyła sierść na karku.

— Kim jesteście?! — krzyknęła Nadia, lecz nie doczekała się odpowiedzi.

W tym momencie czwórka z przybyszy rzuciła się w stronę Mtoro, przygniatając go swoim ciężarem. Samiec bronił się zaciekle, jednakże nic nie mógł zdziałać przeciw przeważającej sile. Zdołał jedynie wbić zęby w bok najbliższego napastnika, tamten jednak nawet nie drgnął, gdy krew spłynęła po jego białej sierści.

Nadia zrobiła unik przed nadchodzącym ciosem i porwała lewka za sierść, mając nadzieję, że uda jej się uciec. Była już tuż tuż obok wyjścia, lecz drogę zagrodziły jej kolejne dwie umięśnione sylwetki.

— Ciemne lwiątko musi zginąć — powtórzyli w tym samym momencie, po czym pierwszy z nich chwycił ją mocno zębami za kark oraz brutalnie przyparł ją do skały.

Zrozpaczona lwica upuściła piszczące maleństwo, co natychmiast wykorzystał ostatni z przybyszów. Wielką łapą uniósł je ku górze i spojrzał na nie jak na śmiecia.

— Zostawcie mojego syna! — krzyczał Mtoro, szamocząc się z całych sił. Potrzeba było aż trzech lwów, by przytrzymać go w miejscu. — Odejdziemy stąd i nigdy nie wrócimy! Nikt nigdy się o nim nie dowie! Tylko błagam, nie zabijajcie go!

Nadia patrzyła na nich błagalnym wzrokiem. Chociaż nie miała szans sama przeciwko dwóm dorosłym napastnikom, próbowała odepchnąć ich na wszelkie możliwe sposoby. Ich uścisk okazał się jednak za silny.

Twarz przykryta maską odwróciła się w jej stronę. Lwiątko w jego łapie niezdarnie wymachiwało kończynami, chcąc wrócić i znów poczuć bicie matczynego serca. Jego ciche piski zagłuszył kolejny grzmot. Nadia wpatrywała się w puste oczodoły, a z jej oczu leciały łzy. Wiedziała, że na zawsze zapamięta tamten obraz — potwora unoszącego jej synka ku górze z sadystycznie wykrzywioną czaszką zamiast emocji. W jednej chwili zapaliła się jej iskierka nadziei.  A może dadzą nam odejść? Może jeszcze nie wszystko stracone?

Powietrze przeszył obrzydliwy trzask. Po jasnym łokciu zabójcy potoczyła się strużka krwi.

— Ciemne lwiątko musi zginąć.

Ciemne lwiątko musi zginąć.

***************************************
Witajcie na pierwszym poście wprowadzającym do historii c: Mam nadzieję, że pierwszy dzień nauki okazał się w miarę przyjemny c: Chciałabym podziękować wam za wszystkie komentarze pod poprzednią notką <3 Wszelkie Wasze opinie, Towarzysze Czytelnicy, są dla mnie niezmiernie ważne! Pozdrawiam was wszystkich serdecznie ;) ~ EvilRay