Odcinek 3 Stado Północy: Rozdział I

Spisek w cętki

Historia Północy jest wyjątkowo burzliwa, a jej początki sięgają X pokolenia Wielkich Królów Lwiej Ziemi. Dziś to piękne i spokojne miejsce obfitujące w dostatek jest chronione przez następców Bractwa.

Ale nie zawsze tak było.

Dawno temu Północ została zniewolona przez wygnanych uzurpatorów, którzy zwabieni dostatkiem i upojeni żądzą władzy, zawiązywali sojusze z co silniejszymi mieszkańcami oraz siali spustoszenie, prowadząc między sobą krwawe, wyczerpujące wojny. Przez wiele lat królował tam jedynie chaos i strach. Tak było do czasu, aż pewnej deszczowej nocy trzej bracia postanowili spotkać się w tajemnicy i raz na zawsze zakończyć te wstydliwe dzieje. Naradzali się między sobą aż do nastania świtu. Zgodnie stwierdzili, że szansa leży w Zehhendorze Myślicielu, X królu Lwiej Ziemi.

— I wtedy otrzymali pomoc oraz żyli długo i szczęśliwie? — zawołała Luka, wpatrując swoje duże niebieskie oczy w niebo usiane kroplami, które z charakterystycznym dudnieniem gęsto uderzały o ziemię. Było już południe, a lwica od samego świtu stała w pełni rozbudzona oraz gotowa do dalszej podróży, lecz jak nietrudno się domyślić, przeszkodziła jej w tym pogoda.

— Ależ oczywiście, że nie. Nic nie jest aż takie proste! — odparł Nuka, w tej chwili niezbyt rad z tego, że przerwano mu opowieść.

— W baśniach zwykle jest.

— To nie żadna tam wyimaginowana opowiastka, to prawdziwa historia — obruszył się lew. — Poza tym co ty wiesz o baśniach... Mam na myśli te prawdziwe.

— Przeszłam kawał świata wzdłuż i wszerz — oznajmiła Luka z naciskiem, mrużąc powieki — Słyszałam tyle baśni, że...

— Ale ja mówię o tych prawdziwych. Tam drogę do zwycięstwa torują ból i ofiary! — to powiedziawszy, uniósł łapy w górę, a w tym samym momencie na zewnątrz jaskini z głośnym trzaskiem błysnęła błyskawica. Lwica zacisnęła ząbkami dolną wargę, ale w tym temacie wolała się jak na razie nie wypowiadać.

— Lepiej nie marudź, tylko opowiadaj. Jestem strrrasznie ciekawa. — Uśmiechnęła się, podpierając pyszczek obiema łapkami i przenosząc zafascynowany wzrok na towarzysza. Nuka poczuł przelotne uczucie dumy. Nie sądził, że dzisiejszy dzień potoczy się w taki sposób. Najwyraźniej ostatnio nawet pogoda przeszła na jego — skąpą w sojuszników — stronę.

Na zewnątrz padało przez całą noc i biały... szary ranek aż do teraz. Luka najwyraźniej tak się zmęczyła wczorajszymi tańcami, że przespała moment, w którym obiecała sobie wyruszyć w dalszą podróż.

Po południu Nuka, zaglądnąwszy do miejsca, gdzie wcześniej ją zostawił i stwierdziwszy, że jednak została na dłużej, zaczął opowiadać o ziemiach na wschodzie, aby zabić upływający czas. Wspomniał (choć skrzętnie: nie miał ochoty się przed nikim otwierać, a tym bardziej odkrywać emocje związane z tym miejscem) o Lwiej Ziemi, Pustyni, Oazach, Wielkiej Puszczy i o... Północy, a kiedy wyglądała na zainteresowaną, rozpoczął opowieść o historiach owych terenów.

— Szkoda, że nie masz zamiaru zabawić tu dłużej — westchnął na głos. — Nawet nie masz pojęcia, ile przeszłych legend, zbrodni i tajemnic zostało zaklętych w czasie Doliny Starożytnej — dodał z pasją w głosie.

— A jak wielka jest ta twoja Dolina Starożytna?

— To wszystko, co znajduje się u podnóża gór na krańcach Imperium aż po Iskrzącą Lagunę daleko na Wschodzie: życia by ci nie starczyło, jakbyś chciała to wszystko poznać.

Oczy tajemniczej lwicy zdawały się płonąć z zaciekawienia.

— To na co jeszcze czekasz? Opowiadaj, najlepiej do utraty tchu! — Jej paskowane uszy poruszyły się nieznacznie, strącając kosmyk małej rozczochranej grzywy między pandzie obwódki. Nuka wciąż nie umiał się przyzwyczaić do nietypowej fizjognomii swojej słuchaczki — grzywa u lwicy jest tak zaskakującym zjawiskiem, że trudno się dziwić ciągłym dywagacjom wyrzutka: jakim cudem to w ogóle możliwe? Jednak ukradkiem oceniając ją męską krytyką nie mógł nie zauważyć, że Luka ma w sobie subtelny, lekko hipnotyzujący czar, szczególnie kiedy cała zdaje się promieniować energią.

— Prośba gepardzich braci — kontynuował opowieść — została odrzucona przez Króla. Zmagał się on wtedy z ciężką chorobą oraz czymś o wiele wiele groźniejszym: początkiem Złych Czasów. Napięcie między wrogami cały czas rosło, tak więc pragnął on zachować swoich najsilniejszych poddanych pod łapą; ostatecznie przeważył fakt, że Północ była położona za daleko, aby skutecznie interweniować w działania okupatorów. I właśnie wtedy bracia zbuntowali się porządkowi uzurpatorów na Północy. Sprawa wyglądała z góry na przegraną, lecz atak nie był przeprowadzony z myślą o zwycięstwie: bracia pragnęli udowodnić, że sprawiedliwość zawsze była, jest i będzie bronić słabszych oraz uciśnionych.

— To takie szlachetne — mruknęła oczarowana lwica, lecz Nuka zdawał się jej nie słyszeć, pochłonięty słowami.

— Ale wtedy zdarzyło się coś niesamowitego. Do braci stających samotnie przeciw potędze samozwańców dołączył kolejny gepard, z odwagą wpatrując się w oczy nieprzyjaciół. Zaraz po nim dołączył następny, a potem jeszcze jeden. Zewsząd kolejno wychodziły hipopotamy, ptaki, dzikie koty, małpy, surykatki... aż w końcu utworzył się gęsty mur pełen poważnych pysków bohaterskich śmiałków. Po raz pierwszy stronnicy uzurpatorów poczuli się słabi wobec potęgi tych, którymi dotąd gardzili.

Bracia wydali rozkaz do ataku i rozpoczęła się jedna z najwspanialszych bitew w dziejach, która zakończyła się dla nich zwycięsko. Wtedy to zrozumieli, że Północ potrzebuje protektorów, inaczej ktoś rychło przywróci stary porządek. Tak powstało Bractwo Północy — grupa zrzeszająca wszystkie gepardy owych terenów, która w niedługim czasie zyskała miano Stada Północy.

— To pewnie musiało być dla nich bardzo trudne — westchnęła Luka. — Gepardy to urodzeni indywidualiści.

— To prawda, dlatego właśnie razem tworzą taką potęgę.

— A czy ona jeszcze istnieje? Mogę ich spotkać w mojej podróży? A może...

— Na litość boską, kobieto daj mi skończyć. — Luka znów podparła się łapkami i uśmiechnęła szeroko.

— Aleś ty gburowaty. Mam po prostu masę pytań.

— No właśnie widzę. Na czym to ja?... Ach, no tak. W niedługim czasie ponure ziemie Północy zmieniły się w przepiękne zielone terytoria, krajobrazem dorównującym nawet Lwiej Ziemi. Mieszkańcy byli wolni oraz bezpieczni i takimi pozostają od parunastu pokoleń. Ale za jaką cenę? Masz pojęcie, ile honorowej krwi przelano za tę wolność? Stado Północy do dziś żywi urazę do Złotego Stada za to, że w najgorszych czasach odmówiono im pomocy.

— Ale przecież tamci musieli się zmagać z niedobrymi czasami...

— Złymi Czasami — upomniał Nuka. — To osobno nazwany okres czasu.

— Dobra dobra, panie wszechwiedzący.

Od jakiegoś czasu deszcz przeszedł z gęstej ulewy w fazę delikatnego kropienia, a niebo zaczynało się przejaśniać. Kiedy dobrze już po południu chmury odrobinę się rozstąpiły, pierwszą osobą, która wystrzeliła na zewnątrz, była...

— Nareszcie słońce! — zawołała Luka, a jej towarzysz leniwie wygramolił się tuż za nią. — To był jeden z najciekawszych deszczowych dni, jakie przeżyłam. Tyle opowieści, wiadomości, wrażeń, fantazji...

Nuka jedynie wzruszył ramionami — miał całkiem inną definicję miło spędzonego dnia.

— Nie cierpię słońca. Wolę deszcz.

— Ale przecież jeszcze przed chwilą mówiłeś, że...

— No bo deszczu też nie cierpię. Logiczne. Skoro koniecznie musisz już iść, to... pozwolisz, że cię odprowadzę? No wiesz, do granic.

Wiatr szybko przeczesywał zeschłą trawę, rozwiewając lwicy włosy na wszystkie strony.

— Wiesz co? Ostatecznie mogę zostać jeszcze jeden dzień.

Nuka w jednej chwili cały się rozpromienił.

— Czyżbyś już miała jakiś pomysł na resztę dnia?

— Mam sto czterdzieści trzy szalonych pomysłów na spędzenie reszty dnia! — usłyszał w odpowiedzi, co lekko go zaniepokoiło.

— Ale... zaraz, że co?

Luka wyszczerzyła ząbki.

— Ty mnie jeszcze nie znasz, towarzyszu, ty mnie jeszcze nie znasz...

***

Kilka dni wcześniej na Północy, po skończonych obradach, przywódca zszedł z zamszonej skały oraz skierował się ku jaskini swojego stada. Ciężko się nie zgubić w siedlisku gepardów, jeśli przebywało się tam po raz pierwszy: całość wyglądała jak zwyczajna półka skalna, lecz w gęstych chaszczach pod zasłoną z plączących się lian znajdowało się niewielkie wejście, w którym zmieścić się mogły jedynie małe zwierzęta lub giętkie, dzikie koty. W środku przez pierwsze kilka minut chodzenia wśród labiryntu tuneli było ciemno, lecz w miarę, jak przybliżało się do pomieszczenia głównego, zaczynało się rozjaśniać poprzez regularne niewielkie otwory w skale. Całość została pokryta miękkim mchem, od czasu do czasu przerzedzonym kępkami trawy.

Przywódca usłyszał echo czyiś kroków.

— Thakinie! — dobiegł głos zza zakrętu — Thakinie, poczekaj! — gepard zdyszany dopadł do łap swojego wodza. — Czy... Czy to prawda? To wszystko, co...

— A czy brzmiało to, jakbym żartował? — w głosie Thakina zabrzmiała nutka nagany.

— Nie, panie, ale... Atakować Simbę? Od trzech Królewskich pokoleń mamy rozejm...

— ...Który niedawno został złamany przez Takę Bratobójcę, przypominam.

— Masz na myśli Skazę? Jego rządy zostały przecież unieważnione, a sam Król wysłał posłańców w celu wznowienia umowy.

— Posłańca, którego puściliśmy w niepewności.

Gepard zmarszczył brwi.

— Czyli planowałeś to od dawna...

— Moje plany nie są nawet jeszcze w fazie rozwoju, Kago. Minie jeszcze bardzo dużo czasu, zanim wydam ostateczne rozkazy. Lwia Ziemia jest daleko. — Dzikie koty zaczęły powoli spacerować z gracją wzdłuż tunelu — Trzeba rozpoznać się z terenem, sytuacją, ewentualnymi sojusznikami...

— Wszystko rozumiem, ale... Dlaczego?  Nasze ziemie są wystarczająco piękne, śmiem twierdzić, że żyźniejsze od ich terytoriów. Niepotrzebne nam...

— Ach, dzisiejsi młodzi są tak pozbawieni serca. Tu nie chodzi o ziemię, ale o historię. Lwy opuściły nas w największej potrzebie, kiedy z ich winy Północ przechodziła piekło. W uzurpatorach płynęła królewska krew.

— Minęło przecież tyle lat...

— Ale zdrada pozostała ta sama. Rana pozostawia blizny, Kago.

— Myślę, że nie jesteśmy gotowi na wojnę.

— Dlatego trzeba się do niej odpowiednio przygotować. Jak już wspomniałem, prawdopodobnie będziemy jeszcze musieli długo czekać. Możliwe, że gdy nasze plany zostaną wcielone w życie, panowanie nad legendarną Lwią Skałą przejmie córka króla — Kiara.

Kago parsknął śmiechem.

— Ta małolata?

— Nastolatki stają się kobietami, a kobiety królowymi. Czas płynie o wiele szybciej, niż ci się wydaje.

— Co zamierzasz zrobić?

— Naszym pierwszym krokiem będzie wysłanie posłańców z wiadomością na Ziemie Wyrzutków. Mogą być bardzo przydatnymi sojusznikami.

— Thakinie, z całym szacunkiem, Wyrzutki będą domagały się Lwiej Ziemi tylko i wyłącznie dla siebie. Nie ma sensu wyrywać jej z łap lwów dla lwów.

— Nikt tu nie mówi o dzieleniu się.

W tej chwili Kago stanął w miejscu i pobladł, wpatrując się w przywódcę z niedowierzaniem.

— Oszustwo? — wydusił.

— Intryga — odparł Thakin ze spokojem — Władza wymaga intryg, nieważne w jakiej postaci.

— Bratobójca myślał to samo.

W oczach przywódcy błysnął gniew.

— Czyżbyś porównywał mnie do mordercy? Setki naszych prabraci przelało krew za to, że Złote Stado bało się udzielić pomocy niewinnym zwierzętom! Razem z Wyrzutkami są siebie warci! To jest najwyższy czas, by ich pomścić!

— A... A jeśli Wyrzutki odmówią? Na wojnie kolejni przeleją krew.

Thakin trwał przez chwilę w stanie zadumy.

— Wtedy... Wtedy, mój drogi towarzyszu, zwrócimy się do Imperialistów

Z gardła Kago wydobył się jęk przepełniony zgrozą.

***

Dwa gepardy krążyły wokół siebie z najeżoną sierścią i obnażonymi kłami, raz po raz rzucając sobie nienawistne spojrzenia. Jednemu z nich, choć znacznie większemu, wyraźnie zaczynało brakować już sił, podczas gdy drugi — dumnie poprawiając kolorowy kwiatek za uchem przebitym małymi, drewnianymi kołkami — wyglądał na co najmniej znudzonego. Roślejszy osobnik rzucił się do przodu z głośnym warczeniem, lecz ani się obejrzał, już leżał na ziemi przygnieciony smukłą cętkowaną łapką.

— Hej, Akelia!

Gepardzica odwróciła się w stronę pędzącej zdyszanej postaci zbiegającej z pagórka. Wszędzie poznałaby jednego ze swoich braci; Bulton cechował się ponadprzeciętnym zapasem tłuszczu, który tłumaczył potrzebą zabezpieczenia się na wypadek zimy. (W Afryce zimy co prawda nie ma, ale nigdy nic nie wiadomo — zwykł mówić). Akelia z kocią zręcznością zablokowała nadchodzący cios i uderzyła głową napastnika o najbliższe drzewo.

— Nie teraz, Bulton, jestem trochę zajęta.

— A-a-ale Akelio... jesteśmy spóźnieni!

Akelia (źródło)

Dziewczyna w jednej chwili chwyciła napastnika za kark, lecz gdy usłyszała słowa brata, w jedne chwili znieruchomiała, nieuważnie ściskając atakującego zbyt mocno.

— Niby na co?

— Nie słyszałaś Thakina? Wybiera wybrańców na podróż, aby... zaraz go udusisz.

Gepradzica, zorientowawszy się co zrobiła, puściła ledwie zipiącego osobnika na ziemię.

— Wybacz, Raito. — Pomogła mu wstać. — Następnym razem pamiętaj atakować i z barku, i z przedramienia, wtedy może udałoby ci się mnie pokonać. Ale robisz postępy, żołnierzu.

— Tak jest, pani! — Raito zasalutował. — Będę pamiętał, pani.

— Spocznij i wracaj do oddziału. — Tu zwróciła się z powrotem do Bultona. — Miałeś nadzieję, że się zgłoszę?

— Ja i Zeltor byliśmy pewni, że...

— Nie mogę bawić się w posłańca, mam zlecenie na wschodzie. Dostałam raport o grupce dezerterów kręcących się przy granicy. Ale... może ty wyruszysz wraz z bratem? — Akelia uśmiechnęła się i klepnęła go zachęcająco w plecy. — Na pewno będzie zachwycony twoją kandydaturą. No leć już na to zebranie.

Bulton rozpromienił się i w jednej chwili rzucił się w stronę miejsca obrad. Tymczasem jego siostra tylko pokręciła głową i skierowała się w przeciwną stronę, pogrążając się w trapiących myślach.

Wojna to ostatnie, co było potrzebne Północy.

***

— A więc kto podejmie się tego szczytnego zadania? — zawołał Thakin, patrząc na zebrane na jego rozkaz Stado Północy. — Kto przemierzy Wielką Puszczę, Pustynię, Lwią Ziemię i pozyska nam sojuszników?

Pomimo jego starań, nikt nie zdawał się być chętny do tej roli — opuszczenie Północy wiązało się z ogromnym ryzykiem, bowiem żadne z gepardów jeszcze nigdy nie wyszło poza jej granice. Kiedy przywódca już miał zrezygnować, nagle zza pleców wydobył się głos:

— Ja to zrobię.

Oczy zebranych zwróciły się ku śmiałkowi. Był to młody Zeltor, silny członek stada o wyglądzie przypominającym umięśnionego bandytę. Twarz Thakina wykrzywiła się w grymasie. Nie należał on do najlepszych... Uwielbiał się popisywać i miał widoczny kompleks dominacji.

Zeltor

— Kiedy wyruszasz?

— Najlepiej od razu! — odparł gepard, unosząc dumnie głowę. — Ale mam zamiar zabrać ze sobą dwójkę towarzyszy dla na potrzeby tej wyprawy.

Thakin zmarszczył brwi.

— Kto ma zamiar wybrać się razem z Zeltorem?

Najwyższy gepard wśród tłumu przewrócił oczami i zbliżył się do ochotnika. Trudno było go pomylić z kimkolwiek innym, bowiem jako jedyny miał jedno oko innego koloru, niż drugie. W istocie on i Zeltor byli braćmi.

— Zgłosił się Splajtor. Ktoś jeszcze?

Nagle z tuneli wyskoczył grubas, zadyszany dobijając do tłumu i przewracając się w połowie drogi, co wywołało lekki śmiech wśród zebranych, a dwójka najbliższych kotów pomogła mu wstać.

— Spóźniłem się? Coś mnie ominęło?

— A co, Bulton, czyżbyś znowu się zgubił? — roześmiali się towarzysze. — Twoi bracia zgłosili się na wyprawę na Ziemię Wyrzutków. Ale głowa do góry, zgłoszenia jeszcze trwają!

Bulton uśmiechnął się szeroko.

— Naprawdę nikt więcej nie chce dołączyć? — przemówił  Zeltor.

— Ja! — krzyknął Bulton na cały głos. Dwójka braci popatrzyła na siebie z niepokojem.

— Nikt? Ani jeden? — kontynuował Zeltor, ignorując głośne nawoływania.

— Ja ja ja! — ochotnik zaczął skakać wokół tłumu — Jaaaa!

— Wygląda na to...

— Weźcie mnie!

— ...że będziemy musieli...

— No ja chcę, no!

— ...wybrać się sami...

— Wcale nie, ja chcę, ja ja ja!

— No to do zobaczenia — to powiedziawszy, bracia skierowali się ku wyjściu, ale kiedy byli w połowie drogi, tuż obok nich z prędkością błyskawicy "przeleciała" jakaś ogromna masa. To Bulton pędził na złamanie karku, a poprzez swoją nadzwyczajną tuszę był bez szans wobec sił bezwładności, więc próbując się zatrzymać, wpadł na ścianę obok.

— Idę z wami! — wysapał. — Nie słyszeliście, jak się zgłaszam?

— Tia... — Zeltor nerwowo podrapał się po głowie — Jakoś nam umknęło. Nie masz no może, no nie wiem, jakiś spraw do załatwienia, albo coś?...

— Nie, chcę iść razem z wami! Jak brat z braćmi. Dobrze mówię, Splajtor?

Różnooki gepard jedynie wzruszył ramionami.

— Niech ci będzie. Ale nie chcę słyszeć żadnego marudzenia po drodze!

— Co to, to nie ja! No to ruszajmy w nieznane! To będzie najlepsza przygoda w naszym życiu, chłopaki!

— I jeszcze jedno — podkreślił Zeltor. — Jemy tylko raz dziennie.

Bultonowi w jednej chwili całkowicie zrzedła mina.

— To będzie najgorsza przygoda w naszym życiu.

Poprzedni odcinek: Zatarty Szlak - Rozdział III
Następny rozdział: Stado Północy - Rozdział II

Wesołego Sylwestra! X3

Jak zwykle cały elektroniczny ród musi zwracać się przeciwko mnie i tym razem ucierpiał mój rysik... jest cały w strzępach XD A ponieważ to nie jest tablet graficzny i twórcy nie zakładali, że ktoś będzie po nim kreślić, to prawdopodobnie przez najbliższy czas nie będzie żadnych cyfrowych rysunków :/ Za to się postaram dodawać szkice c; Niemniej zakładka "bohaterowie" pozostanie chyba nieuzupełniona przez jeszcze dłuuugi czas... 

Muszę wreszcie zainwestować w porządny sprzęt XD

Do siego roku, Towarzysze Czytelnicy! c; ~ Krävariss